BE-Mine Festival |
organisation: BE-Mine Blues main stage wanna-B stage |
© Rootsville 2017 |
review & photo: Vanessa & Freddie |
|
Op een zonnige zondag richting een warme tent, je moet deze dagen wat over hebben om aan cultuur te doen. Gelukkig was ik niet alleen en kwam ik tot de vaststelling dat velen de weg Op dit podium laten die van BE-Mine de kans aan beginnend talent uit de streek om hun kunnen te etaleren ongeacht het genre van muziek. Als eerste aanbod kwam 'JC & Femmy, Lee', en daar begint voor een reporter de miserie al. Who the fuck is JC?, dus was alle informatie welkom. Deze formatie bestaat uit frontman(neke) Jef Rogiers aka JC. Al van jongs af aan is de nu 13-jarige Jef bevangen door het 'drumvirus' en dit kreeg allemaal nog eens een extra boost toen hij in 'Het Depot' te Leuven de kans kreeg om samen met Sheila E. het podium te delen. Wat later solliciteerde hij ook nog eens voor de plaats van Walter 'the Machine' bij Chilly Willy maar om de wet over kinderarbeid niet te schaden bleef de oudste blues drummer van het land nog maar op post ;-). 'JC' komt uit Zolder en naast hem op het podium zou zijn zus Babette aka Femmy moeten aantreden maar door een 'incident' met het gehoororgaan moest ze deze kans aan haar voorbij laten gaan. Naast hem een jonge baritonon saxofonist, Dries genaamd. Aan zijn andere zijde staat that old man, zijn vader, Norman Rogiers aka Lee. De intentie is Het repertoire van JC, Dries and The Old Man bestaat uit allerlei strekkingen gaande van 'Love Me Do' van de Big Four tot een tribute voor de Ramones met onder meer hun 'Blitzkrieg Bop'. Opmerkelijk is wel dat JC zijn kennis van het Engels al als geslaagd mag worden bestempeld en daardoor de eerste stap richting internationale carrière reeds is gezet. Ook het allernieuwste werk van 'Triggerfinger' kreeg bij dit trio een plaatsje en transformeerde de jonge JC hun 'Flesh Tight' tot 'Flesh Tit', and so whe had some fun aka het was toch lachen geblazen. Het binnenpleintje aan dit 'Wanna-Be podium' mag als zeer geslaagd worden bestempeld mede door de zomerse temperatuur. Een eetstand, een springkasteel voor de kleintjes tot zelfs een 'Whisky Bar' toe al werden die heerlijke aangeboden single malts door 'MC' Jan Dalemans gedegradeerd tot gewoon sterke drank ;-). Binnen was het de beurt aan 'Dirty Hips' om de debatten te openen. Dus werd het terug richting Dirty Hips, deze Limburgse formatie bestaat uit Fabio Canini (vocals & guitar), Jelle Wouters (drum), Daniel Vanderhoydoncks (keys, guitar & vocals), David La Mela (bas) en Dirk Oliestelder (percussie) en brengen een mix van stevige rock en Bossa 'n Latin. Opener van deze 'Dirty Hips' is 'Waltz For João' en daarmee is de toon gezet. Best aangenaam om luisteren is hun mix van 70-ties rock met daarin heel wat latin invloeden waarbij soms een bluesy toon ook wel aanwezig is. Vorig jaar brachten ze hun debuutalbum 'Crisis, What Crisis !?!' op de markt en al alleen op de titel afgaand zien ze het allemaal toch positief in. Aan hun inbreng van hun muziek zal het Buiten op het kleinere podium volgt nu onbeschreven blad 'numero tres'. 'Skyline After Friday' is een band die het voornamelijk gezien heeft op rock covers. Na enkele veranderingen in de bezetting zijn Jannick, Lorenz, Elien, Erwin en Dagny diegene die deze band heden ten dage Hun repertoire bestaat uit CCR, rock 'n roll met Johnny B. Goode en eentje van het one hit wonder Cheap Trick. Luid is evenwel hun motto en daardoor lijkt het of deze 'Skyline' nog in volle opbouw is. Een licht in de duisternis is evenwel eigen werk zoals het nummer 'Enjoy'. Dus met enige aandrang verzoek ik deze youngsters om zich toch wat te gaan toeleggen op meer eigen werk want op goedkope covers zit buiten op de lokale kermis niemand nog te wachten. Dus componeren maar zodat voor de muziek liefhebber er verandering komt in deze 'skyline'. Voor mij begon de 'Skyline After Saturday' er nu toch wat anders uit te zien.
Redder in nood is niemand minder dan Ronald Burssers die nu naast Andy Aerts speelt zoals ook bij Sugar Queen. Verder is er uiteraard nog steeds 'Den Huibbe', Walter Cuyvers, Mr. White en Alain 'AC' Counye. Deze laatste loopt er maar wat mistroostig bij want na een internationale trip in Nederland is zijn Fender Jazzmaster uit 1963 achter gebleven op 'Blues on The River' in Rotterdam. Bij deze...alle info is welkom, de gitaar is het hart van deze guitarslinger. Het was even zoeken naar de juiste afstelling maar dat lag niet aan die nieuwe 'Colruyt' gitaar zoals Alain ze zelf noemde. Allée geen tijd voor treurnis er moet gespeeld worden en liefst wel blues, en daarvoor zijn we bij deze Chilly Willy aan het juiste adres. Dat blues Voor 'ons' zijn nummers als 'Don't Start Me Talkin' of 'Rock This House' de gewoonste zaak van de wereld maar ik ben er zeker van dat Chilly Willy er hier weer enkele fans heeft bijgekregen. Voor ondergetekende sloeg op dit moment het noodlot toe. Door toedoen van een hevige nier crisis moest ik de strijd staken en gelukkig kon collega Vanessa nog tijdig inspringen. Dus de 'Hip Shake' was zonder mij maar wel nog met een dansende tent. Vanaf morgen nog meer drinken… Na dit bleusy intermezzo wordt het stilaan tijd om de trommelvliezen terug op de proef te gaan stellen. Van Stijn Bervoets kwamik te weten dat dit bijzonder stevig zou gaan worden. 'The Hourglass Instinct' is een band uit het Limburgse Genk. Een power trio dat bestaat Daniël begon eerst met het schrijven van teksten vooraleer hij een instrument leerde spelen. Zin eerste gitaar was dan ook een 'Harmony' en leerde pas veel later de blues ontdekken. Na een tijdje ontstond dan deze 'The Hourglass Instinct' en hebben toch al een lijstje eigen werk kunnen componeren. Onder de gezamelijke noemer 'bluesrock' brengen ze hier nummers als 'City Lights' en 'The Glass Hour' al mag mijn inziens blues wel achterwegen worden gelaten. Met 'We Are The Wolves' laten deze jonge wolvenhoren dat ze het ook wat rustiger aan kunnen doen waarmee ze toch wat terug de blues komen te benaderen. Met 'Thunderstorm' gaan de spotlights hier op deze 'The Hourglass Instinct' uit op BE-Mine Blues.
Met hen wordt het ook een beetje grasduinen in de 'legacy' van de blues zoals met 'Caledonia' of Willie Dixon zijn 'My Babe' dat natuurlijk wereldberoemd is geworden door Little Walter en al meegaat sinds 1955. We kennen ze allemaal en weten zelfs hoe we ze moeten meezingen maar toch blijft het steeds aangenaam om een mengelmoes van uitstekende klassiekers te mogen horen. Wanneer we het ol'school willen houden kan er Velen zullen het zelfs niet beseffen dat het swingende 'Rock This House' hier vandaag een tweede keer aan bod mag komen waarna we kunnen besluiten van 'The blues is 'our' religion'. Voor de niet blues adepten hier aanwezig die denken dat Steamy Windows van tanta Tina is gaat nu de buzzer want de auteursrechten gaan wel degelijk naar bluesman Tony Joe White. 'Let Me Love You' is dan ook een terechte afsluiter. Van de 'Night Time Heroes' gaat het naar de 'Local Heroes' met de BE-Mine Blues Experience. Tijdens deze BE-Mine Blues Experience is het ook Ook deze 2de BE-Mine Blues was een geslaagde editie met een grote opkomst en vanaf morgen is het alweer uitkijken wat ze voor volgende editie kunnen programmeren. Who Do You Love?. Een tip, de Stijn is een 'local hero' en 'de' gitarist bij Guy Verlinde zijn Mighty Gators en laat die nu juist volgend jaar 10 jaar bestaan. Ook nog op zoek gaan naar een extra sponsor die kan zorgen voor een extra 'watje' in de PA want die schiet duidelijk te kort voor deze grote tent. Rock is loud, but blues is proud. CU @
|
more pics on  |
richting 'BE-Mine Blues' hadden gevonden. Vorig jaar ontstond bij blues liefhebbers uit de streek het idee om een 'bluesfest' te gaan houden aan de oude koolmijnsite van Beringen. Samen met bierhandelaar Dirk Vertessen werd het plan al vlug werkelijkheid en zo zijn ze hier al toe aan hun 2de versie. De noemer 'Blues' moeten we wel in een breed spectrum bekijken want om enkele hard maar van levensbelang bevochten subsidies te kunnen verwerven kwam er voor de editie zelfs een 2de podium aan te pas. 
dus aanwezig nu nog de daad al kwam 'JC' de organisatie er toch olijk op attent maken dat op zijn 'rider' wel eten was voorzien alvorens er aan te beginnen, dus moesten die aan de eetstand al onmiddellijk aan het werk. 
sauna gevoel binnen de tent. Opmerkelijk is dat daar waar ik hier vorig jaar zowat moederziel alleen was als blues liefhebber, wel met een 600 anderen, er dit jaar toch aardig wat blues adepten zijn komen opdagen. 'Dirty Hips', alweer een onbeschreven blad voor ondergetekende maar dat is ergens normaal wanneer er zoveel lokaal talent komt opduiken.
zeker en vast niet liggen want eerlijk gezegd het is eens wat anders en zo denkende talrijke blues fanaten hier aanwezig er ook over. Zoals ze het in hun nummer 'Day After Day' laten ontluiken, bezien ook deze 'Dirty Hips' hun carrière van dag tot dag. Voor de oudere rockers hier aanwezig is het zelfs een zeer zomerse zondag met de inbreng van Peter Green zijn 'Oh Well' en is het toch enigszins opmerkelijk dat ik dit nummer bijna iedere week te horen krijg, maar daar ben ik uiteraard niet rouwig om. Met het nummer 'Goodbye' loopt ook hun deel van de plaatselijke roem ten einde al brengt 'MC' Jan hun tot andere gedachten of is het omdat hij bij de bisser eens mag meeblazen op een bluesje ;-). Dit was zonder meer een meer dan aangename kennismaking met deze 'Dirty Hips'...
een vaste vorm weten te geven. Om de vrouwelijke emancipatie een ietwat vorm te geven bevinden er zich zelfs twee feministische bandleden in deze ''Skyline After Friday'. 
Blues is the key en dat zullen ze hier in de grote tent geweten hebben. Op het podium één van de oudste blues formaties van het land. Onlangs bliezen Chilly Willy in Diest hun 25 kaarsjes uit. Een optreden met een desastreus gevolg, CC Den Amer zonder bier!. Insiders zullen het niet zo vlug gaan geloven maar het is de eerste keer dat ik Chilly Willy zie.....in deze bezetting. Bassist Wim Vandemeulebroeke heeft besloten om enkele maanden blues te gaan spelen in Mali en we wensen hem er een dorstig verblijf toe.
hier hoegenaamd niet misplaatst is zien we duidelijk doordat de eerste gelederen van deze grote tent al meteen van bij 'I'm Trying' in beweging komen. De plaatselijke fotograaf staat er zelfs met zijn neus op wat ik wel kan geloven want Chilly Willy is in de blues wereld ook het synoniem voor ambiance.
uit Daniel Sas (vocals & guitar), Wim Franssen (bass) en Kris Lemkens (drums).
Back to the blues, en dan het soort om weerom ambiance mee te kweken. Daarvoor tekenen in de grote tent de 'Night Time Heroes'. Met deze band zoekt de organisatie het al een beetje buiten de grenzen van Limburg want dit viertal is geresidentieerd rond 'Oalstj' en omstreken. Net als bij Chilly Willy kunnen we ook bij hen beginnen spreken van oude rotten in het vak. Bij deze 'Nachtelijke helden' kunnen we ook het bordje 'since 1991' aanhangen. Karel Meganck staat in voor het vocale gedeelte samen met de sound van zijn snedige bluesharp. Peter Bronder is de Telecaster-man van dienst en als ritme sectie maken Jacky Verstraeten en Luc Baetslé de dienst uit.
Slim Harpo zijn King Bee ook wel bij of wat gezegd van Johnny Guitar Watson zijn 'Gangster Of Love'. Ook voor de talrijke aanwezigen is dit blijkbaar een verademing na de vele 'rock' van vandaag.
We weten het, aan lokale helden mag je niet aankomen. Ze zijn uiteraard goed voor de opkomst van de 'locals' die jaarlijks eens naar een plaatselijk festival gaan maar aan overkill doen, daar huist altijd wat risico in (Gevarenwinkel doet het dit jaar ook zonder D-Tale ;-)). Net als vorig jaar is ook dit jaar 'Rocco Di Turo' de afsluiter. Gelukkig voor ons vestibulaire orgaan wordt het dit jaar enigszins wat rustiger gehouden en dan hebben we het uiteraard over de geleverde decibels. Naast Rocco verschijnen op de 'main stage' ook twee drummers met naast Mario van Triggerfinger ook nog Rocco's zoon Allesio die die andere drummer steeds als zijn voorbeeld heeft aanzien, een ‘drum battle’ was dan ook onvermijdelijk. Is JC nog in da house?
een komen en gaan van muzikanten waardoor het op een grote jamsessie begint te lijken. Zo krijgen we naast Stijn Bervoets ook nog een aantreden van Ozan (Oscar & The Wolves) die op 'Hey Joe' de basgitaar ter hand neemt. Met 'Purple Haze' weten de rockers zich ook vanavond best te amuseren. Johan Schrooien bracht nu helaas eens geen Tom Waits maar deed David Bowie herleven met diens Jean Genie waarmee blijkt dat hij hier in deze contreien gewoon onsterfelijk is. Karel van die andere helden kwam ook nog de bende versterken en de Jan, die mocht uiteraard ook nog eens meeblazen. Na 'Sweet Home Chicago' krijgen we net als bij het begin nog een beetje Beatles te verwerken al mag je 'Get Back' niet al te letterlijk nemen want voor een zondagavond zat de tent toen wij ze verlieten nog behoorlijk vol. Morgen werken!